Definicja Ocena in vitro szczelności rutynowego wypełnienia
Co znaczy Ocena in vitro szczelności rutynowego wypełnienia:
Poprawnie przeprowadzone leczenie endodontyczne ma na celu trwałą eliminację patogenów bakteryjnych odpowiedzialnych za postęp infekcji miazgi. Po chemo-mechanicznym opracowaniu mechanizmu korzeniowego bardzo ważne jest jego szczelne zamknięcie.
Wg Chonga i Pitt Forda najlepszy materiał do wypełnień kanałów korzeniowych powinien: łączyć się z tkankami zęba i szczelnie wypełniać wierzchołek korzenia w trzech wymiarach, działać bakteriostatycznie albo bakteriobójczo, być stabilny objętościowo i odporny na wilgoć, być biokompatybilny, być dobrze tolerowany poprzez tkanki okołowierzchołkowe, stymulować regenerację tkanek okołowierzchołkowych, być nietoksyczny zarówno miejscowo, jak i dla całego organizmu, nie ulegać dysocjacji, dawać kontrast w RTG, być łatwy w zastosowaniu. Najwięcej wymagań stawianych materiałom do wypełnień korzeniowych spełnia gutaperka w połączeniu z uszczelniaczem endodontycznym. Poprawnie wypełnione kanały znacząco zmniejszają odsetek niepowodzeń w leczeniu endodontycznym. Do wykonania wypełnienia kanału sposobem termoplastycznej kondensacji gutaperki potrzebna jest specjalna aparatura do podgrzewania gutaperki (na przykład Obtura, Beefill). Niedoskonałością tej sposoby jest skurcz objętościowy gutaperki (2-4 procent). Pierwsze doniesienia na temat nowego, szczelnego materiału do wypełnień, jakim jest cement MTA (aglomerat mineralnych trójtlenków) pojawiły się w latach 90. ubiegłego wieku. Preparat ten zaczęto stosować do zamykania i perforacji ścian kanałów i wstecznego wypełniania przy resekcji wierzchołka. Zaletami MTA są: sposobność aplikacji w wilgotnym środowisku i jego szczelność. Wadą jest w miarę trudna aplikacja - to jest materiał nieplastyczny i trudno się kondensuje. Niezależne analizy wykazały, iż cement MTA ma skład zbliżony do cementu portlandzkiego, który jest znacząco łatwiej popularny na rynku, a również wiele tańszy. Do chwili obecnej rutynowo nie wykorzystywano cementów MTA i portlandzkiego do wypełniania apikalnej części kanału w konwencjonalnej endodoncji, a raczej do wstecznego wypełniania kanału w czasie zabiegu chirurgicznego. Mechanizm wiązania obu cementów wymaga kontaktu z wilgotnym środowiskiem, stąd materiały te nie znajdują wykorzystania do samodzielnego wypełnienia całej przestrzeni mechanizmu korzeniowego. Z racji na obserwowaną w większości przypadków deltę korzeniową w części apikalnej, okolica ta jest najważniejsza w sprawie prawidłowego chemo-mechanicznego opracowania, jak także jej szczelnego wypełnienia. Jednak, jak wykazały badania, użycie cementów MTA i portlandzkiego w części przywierzchołkowej daje niezłą szczelność wypełnienia. Istnieje ponadto sposobność zamiennego stosowania tych materiałów, aczkolwiek w warunkach klinicznych cementu portlandzkiego jak do chwili obecnej nie wstawiono na listę środków do użytku w stomatologii zarówno w Polsce, jak także w państwach europejskich czy w stanach zjednoczonych ameryki. Pośrodku ostatnich kilkunastu lat MTA było natomiast używane w kilkuset badaniach. W stomatologii znaleziono dla niego sporo zastosowań - od chirurgii endodontycznej, przez biologiczne leczenie miazgi, do leczenia perforacji i resorpcji kanałów i apeksyfikacji zarówno w zębach mlecznych, jak i stałych.
Twój Przegląd Stomatologiczny, 2008-10-01, s. 46
Wg Chonga i Pitt Forda najlepszy materiał do wypełnień kanałów korzeniowych powinien: łączyć się z tkankami zęba i szczelnie wypełniać wierzchołek korzenia w trzech wymiarach, działać bakteriostatycznie albo bakteriobójczo, być stabilny objętościowo i odporny na wilgoć, być biokompatybilny, być dobrze tolerowany poprzez tkanki okołowierzchołkowe, stymulować regenerację tkanek okołowierzchołkowych, być nietoksyczny zarówno miejscowo, jak i dla całego organizmu, nie ulegać dysocjacji, dawać kontrast w RTG, być łatwy w zastosowaniu. Najwięcej wymagań stawianych materiałom do wypełnień korzeniowych spełnia gutaperka w połączeniu z uszczelniaczem endodontycznym. Poprawnie wypełnione kanały znacząco zmniejszają odsetek niepowodzeń w leczeniu endodontycznym. Do wykonania wypełnienia kanału sposobem termoplastycznej kondensacji gutaperki potrzebna jest specjalna aparatura do podgrzewania gutaperki (na przykład Obtura, Beefill). Niedoskonałością tej sposoby jest skurcz objętościowy gutaperki (2-4 procent). Pierwsze doniesienia na temat nowego, szczelnego materiału do wypełnień, jakim jest cement MTA (aglomerat mineralnych trójtlenków) pojawiły się w latach 90. ubiegłego wieku. Preparat ten zaczęto stosować do zamykania i perforacji ścian kanałów i wstecznego wypełniania przy resekcji wierzchołka. Zaletami MTA są: sposobność aplikacji w wilgotnym środowisku i jego szczelność. Wadą jest w miarę trudna aplikacja - to jest materiał nieplastyczny i trudno się kondensuje. Niezależne analizy wykazały, iż cement MTA ma skład zbliżony do cementu portlandzkiego, który jest znacząco łatwiej popularny na rynku, a również wiele tańszy. Do chwili obecnej rutynowo nie wykorzystywano cementów MTA i portlandzkiego do wypełniania apikalnej części kanału w konwencjonalnej endodoncji, a raczej do wstecznego wypełniania kanału w czasie zabiegu chirurgicznego. Mechanizm wiązania obu cementów wymaga kontaktu z wilgotnym środowiskiem, stąd materiały te nie znajdują wykorzystania do samodzielnego wypełnienia całej przestrzeni mechanizmu korzeniowego. Z racji na obserwowaną w większości przypadków deltę korzeniową w części apikalnej, okolica ta jest najważniejsza w sprawie prawidłowego chemo-mechanicznego opracowania, jak także jej szczelnego wypełnienia. Jednak, jak wykazały badania, użycie cementów MTA i portlandzkiego w części przywierzchołkowej daje niezłą szczelność wypełnienia. Istnieje ponadto sposobność zamiennego stosowania tych materiałów, aczkolwiek w warunkach klinicznych cementu portlandzkiego jak do chwili obecnej nie wstawiono na listę środków do użytku w stomatologii zarówno w Polsce, jak także w państwach europejskich czy w stanach zjednoczonych ameryki. Pośrodku ostatnich kilkunastu lat MTA było natomiast używane w kilkuset badaniach. W stomatologii znaleziono dla niego sporo zastosowań - od chirurgii endodontycznej, przez biologiczne leczenie miazgi, do leczenia perforacji i resorpcji kanałów i apeksyfikacji zarówno w zębach mlecznych, jak i stałych.
Twój Przegląd Stomatologiczny, 2008-10-01, s. 46