Definicja Przegląd biomateriałów na podstawie piśmiennictwa
Co znaczy Przegląd biomateriałów na podstawie piśmiennictwa:
Na Konferencji Biomateriałów w 1982 roku przedstawiono następującą definicję biomateriałów: "biomateriał to każda substancja lub kombinacja substancji, syntetycznych albo naturalnych, inna niż lek, która może być użyta w dowolnym okresie, a której zadaniem jest uzupełnienie albo zastąpienie tkanek narządu lub jego części albo spełnianie ich funkcji".
Biomateriał może samodzielnie uzupełniać utracone tkanki albo, wspólnie z tkanką autogenną, może stanowić składnik augmentatu. Każdy materiał służący jako wszczep musi być: nietoksyczny, nieaktywny immunologicznie, czysty chemicznie, biozgodny, stabilny fizycznie, o odpowiednich parametrach mechanicznych i z możliwością sterylizacji. Nie może powodować reakcji alergicznych, kancerogenezy i cytotoksyczności. Do materiałów wszczepowych zaliczamy: autogenne, izogenne (syngenne), allogenne (homologenne), ksenogenne (heterogenne), alloplastyczne (syntetyczne). Najwspanialszym materiałem wszczepialnym jest świeża kość autogenna w formie uformowanego przeszczepu albo wiórów kostnych, tak zwany złoty standard. Ma właściwości osteogenne, indukcyjne i kondukcyjne. Materiał pobierany jest z j. ustnej (wyrostek zębodołowy, guzowatość szczęki, bródka, trójkąt zatrzonowcowy), żebra albo talerza kości biodrowej. Minusami tej sposoby są: podwójny zabieg chirurgiczny, osłabienie kości w miejscu pobrania, przedłużenie czasu trwania zabiegu i choroby pooperacyjne. Izoprzeszczepy wykazują brak reakcji odrzucenia przeszczepu albo słabą komórkową reakcję z racji na identyczność genetyczną dawcy i biorcy (bliźnięta jednojajowe albo bliscy krewni). Przeszczepy allogeniczne pochodzą natomiast od innego człowieka i otrzymywane są z banku tkanek. Wykorzystanie sterylizacji radiacyjnej w połączeniu z głębokim mrożeniem pozbawia je immunogenności i minimalizuje do minimum prawdopodobieństwo wszczepienia wirusowego zapalenia wątroby typu B czy AIDS. Wszczepy te dzielimy na zawierające żywe komórki i pozbawione żywych komórek. Do pierwszej ekipy zaliczamy komórki szpiku kostnego i liofilizowaną kość gąbczastą (biodrową). Badania wykazały, iż przeszczepy takie ulegają rewaskularyzacji i przebudowie, podobnie jak przeszczepy autogeniczne, tylko wolniej. W skład ekipy materiałów allogenicznych niezawierających żywych komórek wchodzą: DFDBA - kość odwapniona, zamrożona i wysuszona; FDBA - kość nieodwapniona, zamrożona i wysuszona; mrożona kość gąbczasta i AAA - kość allogeniczna, autolizowana i pozbawiona antygenów. Przeszczepy ksenogenne (heterogenne) są materiałami pochodzenia zwierzęcego. otrzymywane są z kości zbitej albo gąbczastej, które po obróbce (liofilizacja, sterylizacja radiacyjna) składają się z nieorganicznej matrycy hydrok-syapatytowej stanowiącej rusztowanie dla przyszłej kości. Biomateriały pochodzenia zwierzęcego mają strukturę zbliżoną do kości ludzkiej, zawierają biologiczny apatyt kości, z mniejszą ilością grup hydroksylowych i większą ilością jonów węglowych niż w materiałach syntetycznych. Materiały alloplastyczne (syntetyczne) nie grożą przeniesieniem chorób zakaźnych i wirusowych, wolne są również od obecności prionów. W skład ekipy wchodzą: bioceramika hydroksyapatytowa (HA Biocer, HT Biocer, Osteograf/D, Strau-mann Bonę Ceramic, NanoBone), fosforany trójwapnia (TCP, Ceros, Cerasorb), polimery sztucznej kości (HTR), biologicznie aktywne szkła (BioGran, Perioglass) i silikon, szkło wodne, porowata ceramika korundowa, tlenek aluminium i tlenek cyrkonu. Na przykład HA Biocer (Chema-Elektromet, Rzeszów) jest materiałem opracowanym poprzez Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Wytwarzany jest sposobem mokrą z CaO i H,PO4 jako surowców wyjściowych. Cechuje się wysoką czystością chemiczną i trwałością termiczną. Sterowana regeneracja tkanki kostnej (GBR) opiera się na stosowaniu materiałów kościo-zastępczych, czynników wzrostu i błon zaporowych. Materiały kościozastępcze zyskują coraz większą rolę w codziennej praktyce. Stanowią fundamentalny obiekt procesu sterowanej regeneracji kości. Na naszym rynku dostępne są materiały ze wszystkich grup (allogenne, ksenogenne i alloplastyczne). Za wyjątkiem świeżej kości autogennej i niektórych materiałów allogennych nie dostarczają one komórkowych przedmiotów koniecznych do zainicjowania procesu osteogenezy, nie działają tym samym osteoindukcyjnie. Stanowią jedynie rusztowanie dla komórek tworzących kość w miejscu jej ubytków (osteokondukcja).
Bogdan Jaremczuk, Twój Przegląd Stomatologiczny, 2008-10-01, s. 28
Biomateriał może samodzielnie uzupełniać utracone tkanki albo, wspólnie z tkanką autogenną, może stanowić składnik augmentatu. Każdy materiał służący jako wszczep musi być: nietoksyczny, nieaktywny immunologicznie, czysty chemicznie, biozgodny, stabilny fizycznie, o odpowiednich parametrach mechanicznych i z możliwością sterylizacji. Nie może powodować reakcji alergicznych, kancerogenezy i cytotoksyczności. Do materiałów wszczepowych zaliczamy: autogenne, izogenne (syngenne), allogenne (homologenne), ksenogenne (heterogenne), alloplastyczne (syntetyczne). Najwspanialszym materiałem wszczepialnym jest świeża kość autogenna w formie uformowanego przeszczepu albo wiórów kostnych, tak zwany złoty standard. Ma właściwości osteogenne, indukcyjne i kondukcyjne. Materiał pobierany jest z j. ustnej (wyrostek zębodołowy, guzowatość szczęki, bródka, trójkąt zatrzonowcowy), żebra albo talerza kości biodrowej. Minusami tej sposoby są: podwójny zabieg chirurgiczny, osłabienie kości w miejscu pobrania, przedłużenie czasu trwania zabiegu i choroby pooperacyjne. Izoprzeszczepy wykazują brak reakcji odrzucenia przeszczepu albo słabą komórkową reakcję z racji na identyczność genetyczną dawcy i biorcy (bliźnięta jednojajowe albo bliscy krewni). Przeszczepy allogeniczne pochodzą natomiast od innego człowieka i otrzymywane są z banku tkanek. Wykorzystanie sterylizacji radiacyjnej w połączeniu z głębokim mrożeniem pozbawia je immunogenności i minimalizuje do minimum prawdopodobieństwo wszczepienia wirusowego zapalenia wątroby typu B czy AIDS. Wszczepy te dzielimy na zawierające żywe komórki i pozbawione żywych komórek. Do pierwszej ekipy zaliczamy komórki szpiku kostnego i liofilizowaną kość gąbczastą (biodrową). Badania wykazały, iż przeszczepy takie ulegają rewaskularyzacji i przebudowie, podobnie jak przeszczepy autogeniczne, tylko wolniej. W skład ekipy materiałów allogenicznych niezawierających żywych komórek wchodzą: DFDBA - kość odwapniona, zamrożona i wysuszona; FDBA - kość nieodwapniona, zamrożona i wysuszona; mrożona kość gąbczasta i AAA - kość allogeniczna, autolizowana i pozbawiona antygenów. Przeszczepy ksenogenne (heterogenne) są materiałami pochodzenia zwierzęcego. otrzymywane są z kości zbitej albo gąbczastej, które po obróbce (liofilizacja, sterylizacja radiacyjna) składają się z nieorganicznej matrycy hydrok-syapatytowej stanowiącej rusztowanie dla przyszłej kości. Biomateriały pochodzenia zwierzęcego mają strukturę zbliżoną do kości ludzkiej, zawierają biologiczny apatyt kości, z mniejszą ilością grup hydroksylowych i większą ilością jonów węglowych niż w materiałach syntetycznych. Materiały alloplastyczne (syntetyczne) nie grożą przeniesieniem chorób zakaźnych i wirusowych, wolne są również od obecności prionów. W skład ekipy wchodzą: bioceramika hydroksyapatytowa (HA Biocer, HT Biocer, Osteograf/D, Strau-mann Bonę Ceramic, NanoBone), fosforany trójwapnia (TCP, Ceros, Cerasorb), polimery sztucznej kości (HTR), biologicznie aktywne szkła (BioGran, Perioglass) i silikon, szkło wodne, porowata ceramika korundowa, tlenek aluminium i tlenek cyrkonu. Na przykład HA Biocer (Chema-Elektromet, Rzeszów) jest materiałem opracowanym poprzez Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Wytwarzany jest sposobem mokrą z CaO i H,PO4 jako surowców wyjściowych. Cechuje się wysoką czystością chemiczną i trwałością termiczną. Sterowana regeneracja tkanki kostnej (GBR) opiera się na stosowaniu materiałów kościo-zastępczych, czynników wzrostu i błon zaporowych. Materiały kościozastępcze zyskują coraz większą rolę w codziennej praktyce. Stanowią fundamentalny obiekt procesu sterowanej regeneracji kości. Na naszym rynku dostępne są materiały ze wszystkich grup (allogenne, ksenogenne i alloplastyczne). Za wyjątkiem świeżej kości autogennej i niektórych materiałów allogennych nie dostarczają one komórkowych przedmiotów koniecznych do zainicjowania procesu osteogenezy, nie działają tym samym osteoindukcyjnie. Stanowią jedynie rusztowanie dla komórek tworzących kość w miejscu jej ubytków (osteokondukcja).
Bogdan Jaremczuk, Twój Przegląd Stomatologiczny, 2008-10-01, s. 28