Co znaczy Skuteczna profilaktyka w praktyce dentystycznej:
W latach 20. ubiegłego wieku Tredley Dean odkrył, iż u ludności żyjącej na terenie środkowozachodnich Stanów Zjednoczonych i spożywającej wodę z zawartością fluorków w ilości 1,7-1,8 mg/l (ppm) częstotliwość próchnicy jest o połowę niższa niż u ludności korzystającej z wody o niskiej zawartości fluoru.
W 1940 roku ustalono, iż najlepszy poziom fluoru w wodzie, z kariostatycznego punktu widzenia i przy minimalnym ryzyku wystąpienia fluorozy, wynosi 0,7-1,2 mg/l (ppm). Sposób zapobiegania próchnicy poprzez fluorki oparty jest na następujących przesłankach: zęby, których postęp odbywał się przy dostarczaniu fluoru za pośrednictwem wody fluorowanej wykazują przyrost zawartości fluoru w powierzchownej warstwie szkliwa. W środowisku j. ustnej jony fluorkowe kontrolują postęp próchnicy przez trzy systemy: hamowanie demineralizacji, wzmożenie remineralizacji (przy stężeniu fluoru w ślinie ponad wartości 0,03 ppm) i obniżanie wzrostu i metabolizmu bakterii próchnicotwórczych. Remineralizacja to zatrzymanie procesu próchnicowego i częściowe albo całkowite wygojenie się szkliwa przez ponowne wbudowanie substancji mineralnych. W startowym etapie rozwoju próchnicy tworzy się uszkodzenie będące inicjalną zmianą próchnicową z podpowierzchniową demineralizacją (strata hydroksyapatytu) i wysoko zmi-neralizowaną warstwą powierzchniową (fluoroapatyt powstały z rozpuszczonego hydroksyapatytu przy dostępie fluorków). Z kolei gdy pH spada poniżej 4,5, to płynna etap otaczająca szkliwo jest nienasycona zarówno w relacji do hydroksyapatytu, jak i fluoroapatytu - oba apatyty usuwane są równocześnie (bez podpowierzchniowej demineralizacji) i powstaje zmiana erozyjna. Efektywne kariostatyczne działanie fluoru występuje przy jego zawartości - w powierzchniowej warstwie szkliwa o grubości 30 mikrometrów - równej 1000 ppm. Celem profilaktycznego stosowania związków fluoru jest jak najszybsze osiągnięcie takiego stężenia i utrzymanie go na tym poziomie poprzez całe życie. Przez wzgląd na fizjologicznym ścieraniem zębów i stosowaniem niektórych zabiegów stomatologicznych dochodzi do straty najbogatszych we fluor warstw szkliwa i istnieje konieczność uzupełniania tego ubytku. Fluor należy do ekipy chlorowców i charakteryzuje się sporym powinowactwem, między innymi do wapnia, magnezu, żelaza. Kluczowym źródłem fluoru jest woda. Fluorki znajdują się także w pokarmach pochodzenia roślinnego i zwierzęcego. Fluor dostaje się do organizmu wskutek absorpcji w przewodzie pokarmowym, drogami oddechowymi i poprzez skórę. Kluczową drogą wchłaniania jest jednak przewód pokarmowy. Do oceny ekspozycji na fluorki służą tak zwany biomarkery ekspozycji - płyny ustrojowe i tkanki, gdzie gromadzą się fluorki. najlepszy biomarker powinien być łatwo popularny, pobierany sposobem nieinwazyjną, powinien także być wiarygodnym źródłem informacji o ekspozycji organizmu na określony czynnik. Za marker bieżącej ekspozycji na fluorki uznano między innymi osocze krwi, gdyż jak dotąd nie stwierdzono, by jego stężenie we krwi było regulowane homeostatycznie. Obserwowano ponadto ich przyrost proporcjonalny do dawek dostarczonych drogą endogenną. Biomarkerem może być także surowica krwi. Badanie zawartości fluorków w moczu (dobowa zbiórka moczu) jest w ocenie ekspozycji sposobem szeroko służącą z racji na nieinwazyjność i łatwość zbiórki materiału. Należy pamiętać, iż na ten biomarker mają wpływ pewne czynniki, takie jak: nasilenie mechanizmów wzrastania i przebudowy kości, wiek, ciąża, dieta i stopień filtracji kłębuszkowej.
Marta Tanasiewicz, Twój Przegląd Stomatologiczny, 2008-10-01, s. 36
W 1940 roku ustalono, iż najlepszy poziom fluoru w wodzie, z kariostatycznego punktu widzenia i przy minimalnym ryzyku wystąpienia fluorozy, wynosi 0,7-1,2 mg/l (ppm). Sposób zapobiegania próchnicy poprzez fluorki oparty jest na następujących przesłankach: zęby, których postęp odbywał się przy dostarczaniu fluoru za pośrednictwem wody fluorowanej wykazują przyrost zawartości fluoru w powierzchownej warstwie szkliwa. W środowisku j. ustnej jony fluorkowe kontrolują postęp próchnicy przez trzy systemy: hamowanie demineralizacji, wzmożenie remineralizacji (przy stężeniu fluoru w ślinie ponad wartości 0,03 ppm) i obniżanie wzrostu i metabolizmu bakterii próchnicotwórczych. Remineralizacja to zatrzymanie procesu próchnicowego i częściowe albo całkowite wygojenie się szkliwa przez ponowne wbudowanie substancji mineralnych. W startowym etapie rozwoju próchnicy tworzy się uszkodzenie będące inicjalną zmianą próchnicową z podpowierzchniową demineralizacją (strata hydroksyapatytu) i wysoko zmi-neralizowaną warstwą powierzchniową (fluoroapatyt powstały z rozpuszczonego hydroksyapatytu przy dostępie fluorków). Z kolei gdy pH spada poniżej 4,5, to płynna etap otaczająca szkliwo jest nienasycona zarówno w relacji do hydroksyapatytu, jak i fluoroapatytu - oba apatyty usuwane są równocześnie (bez podpowierzchniowej demineralizacji) i powstaje zmiana erozyjna. Efektywne kariostatyczne działanie fluoru występuje przy jego zawartości - w powierzchniowej warstwie szkliwa o grubości 30 mikrometrów - równej 1000 ppm. Celem profilaktycznego stosowania związków fluoru jest jak najszybsze osiągnięcie takiego stężenia i utrzymanie go na tym poziomie poprzez całe życie. Przez wzgląd na fizjologicznym ścieraniem zębów i stosowaniem niektórych zabiegów stomatologicznych dochodzi do straty najbogatszych we fluor warstw szkliwa i istnieje konieczność uzupełniania tego ubytku. Fluor należy do ekipy chlorowców i charakteryzuje się sporym powinowactwem, między innymi do wapnia, magnezu, żelaza. Kluczowym źródłem fluoru jest woda. Fluorki znajdują się także w pokarmach pochodzenia roślinnego i zwierzęcego. Fluor dostaje się do organizmu wskutek absorpcji w przewodzie pokarmowym, drogami oddechowymi i poprzez skórę. Kluczową drogą wchłaniania jest jednak przewód pokarmowy. Do oceny ekspozycji na fluorki służą tak zwany biomarkery ekspozycji - płyny ustrojowe i tkanki, gdzie gromadzą się fluorki. najlepszy biomarker powinien być łatwo popularny, pobierany sposobem nieinwazyjną, powinien także być wiarygodnym źródłem informacji o ekspozycji organizmu na określony czynnik. Za marker bieżącej ekspozycji na fluorki uznano między innymi osocze krwi, gdyż jak dotąd nie stwierdzono, by jego stężenie we krwi było regulowane homeostatycznie. Obserwowano ponadto ich przyrost proporcjonalny do dawek dostarczonych drogą endogenną. Biomarkerem może być także surowica krwi. Badanie zawartości fluorków w moczu (dobowa zbiórka moczu) jest w ocenie ekspozycji sposobem szeroko służącą z racji na nieinwazyjność i łatwość zbiórki materiału. Należy pamiętać, iż na ten biomarker mają wpływ pewne czynniki, takie jak: nasilenie mechanizmów wzrastania i przebudowy kości, wiek, ciąża, dieta i stopień filtracji kłębuszkowej.
Marta Tanasiewicz, Twój Przegląd Stomatologiczny, 2008-10-01, s. 36
- Leczenie Nowe Paragrafy W Pigułce:
- Zabieg podyplomowy doktor i lek. dent. otrzymuje w 2009 roku 2007 złotych miesięcznego wynagrodzenia. Aczkolwiek rozporządzenie ministra zdrowia w tej sprawie weszło w życie 6 kwietnia, to wskazana stawka skuteczna profilaktyka w praktyce dentystycznej co znaczy.
- Leczenie O Implanty Trzeba Dbać:
- Zabieg decyduje się na implanty, gdyż nowoczesna implantologia oferuje aktualnie sporo typów rozwiązań tymczasowych, które niwelują problemy powiązane z zabiegiem. Przy dokładnym zaplanowaniu całego skuteczna profilaktyka w praktyce dentystycznej krzyżówka.
- Leczenie Katalog Kart Produktów:
- Zabieg Stomatologiczny" umieścił na swoich łamach reklamy rozmaitych produktów, nadzwyczajnie przydatnych w gabinecie stomatologicznym. Wśród ofert znalazły się pomiędzy innymi: RinsEndo Durr Dental skuteczna profilaktyka w praktyce dentystycznej co to jest.
- Leczenie Szkodliwy Pakiet Ustaw Zdrowotnych:
- Zabieg prace nad rządowym pakietem ustaw zdrowotnych dotyczących: przekształceń szpitali, dochodzenia odszkodowań poprzez pacjentów, zmiany mechanizmu kształcenia lekarzy i lekarzy dentystów, informatyzacji skuteczna profilaktyka w praktyce dentystycznej słownik.
- Leczenie (R)Ewolucja W Dziedzinie Półpłynnych Materiałów Złożonych:
- Zabieg pewnego czasu tendencja do minimalnie inwazyjnego opracowywania ubytków wymaga odpowiednich materiałów. Ich cechami idealnymi są: odpowiednia płynność i umiejętność do zapływania, co umożliwia skuteczna profilaktyka w praktyce dentystycznej czym jest.
