Definicja Włókna szklane w bezbolesnym, nieinwazyjnym leczeniu
Co znaczy Włókna szklane w bezbolesnym, nieinwazyjnym leczeniu:
W ostatnich dekadach dokonał się znamienny rozwój w zrozumieniu złożonych aspektów rozwoju rozszczepów wargi i podniebienia. Leczenie rozszczepów wymaga ingerencji w struktury anatomiczne i może wpływać na funkcje mowy, słuchu i interakcje socjalne leczonego dziecka.
Rozszczepy wargi, wyrostka zę-bodolowego i podniebienia są skomplikowanymi wadami wrodzonymi. Należą do najczęstszych wad wrodzonych części twarzowej czaszki. Wady rozszczepowe są ciężkim kalectwem upośledzającym oddychanie, ssanie i połykanie w momencie noworodkowym i niemowlęcym. U starszych dzieci zaburzają żucie, mowę i słuch. Połączenie jamy nosowej z ustno-gardłową może powodować u małych dzieci zachłystowe zapalenie płuc. U starszych dzieci może dochodzić częściej do ponawiających się zapaleń ucha środkowego z następczym niedosłuchem. Niedosłuch połączony z zaburzeniami mowy może być powodem gorszych wyników w nauce, nieadekwatnych do poziomu intelektualnego. Może być także powodem złych stosunku z rówieśnikami. Rozszczepy leczone chirurgicznie wymagają koordynacji zabiegów wielu ekspertów - chirurgów dziecięcych, szczękowych, laryngologów, ortodontów i logopedów. Leczenie jest najczęściej, długie i wieloetapowe. ożliwe jest jednoetapowe leczenie jednostronnego rozszczepu wargi i podniebienia. Rozszczepom zazwyczaj towarzyszą wady zgryzu, które wymagają leczenia ortodontycznego albo chirurgicznego. W polskich badaniach ujawniono nieprawidłowości w ustawieniu wyrostków zębodołowych u 36 -40% dzieci leczonych na skutek wad rozszczepowych. Mechanizm leczenia zaczyna zabieg korekcyjny wargi. Zwolennicy wczesnego zamknięcia rozszczepu wargi i podniebienia uważają, iż promuje to postęp mowy i funkcji żucia, zwolennicy zaś opóźnionego zamknięcia twardego podniebienia uznają priorytet rozwoju twarzowej części czaszki. Korzystny postęp stosunku łuków zębowych pozwala na wybór mniej inwazyjnej, niechirurgicznej sposoby leczenia. Uzupełnienia braków zębów i korekty kształtu łuków zębowych po okresie wzrostu szczęki można wykonać dzięki klasycznych mostów porcelanowych na metalu z licznymi modyfikacjami uzupełniającymi część wyrostka zębodołowego, tam gdzie to jest niezbędne. Klasyczna preparacja wymaga jednak stabilnych, mocnych filarów i wykonania wycisków. Masy wyciskowe zapływąją do szpar rozszczepowych w razie nieoperacyjnych wad. Następny problem to przewężenia łuku zębowego wskutek pociągania poprzez tkanki reparacyjne. Zespolenie mostem rosnących szczęk może pogłębić retrognację już zdeformowanej szczęki. Następnym problemem jest ruchomość wyrostków kostnych zespolonych tylko płatem błony śluzowej. To skutkuje w okresie wykonywania wycisków, realizowanych nawet z niewielkim naciskiem, przesunięcia fragmentów tkanek w obrębie rozszczepu. Schemat gipsowy nie pokrywa się z rzeczywistą odległością filarów. Regularnie filary w rejonie jamy rozszczepowej są niepełnowartościo-wymi, hypodontycznymi zębami. Nie można ich więc obciążać sporymi odbudowami. Stworzenie kieszeni kostnych wskutek przeciążenia filarów w pobliżu szpary rozszczepowej może wyeliminować wykorzystanie standardowych, sztywnych rozwiązań protetycznych. W leczeniu dzięki włókien można zastosować istniejące powierzchnie adhezyjne tkanek zębów bez preparowania stopnia, retencji i stabilizacji. Wystarczy niewielka preparacja albo tylko schro-powacenie powierzchni szkliwa. Stosując kompozyt można dowolnie modyfikować kształt i kolor. Odbudowy kompozytowe są naprawialne. Ból związany z próbą rozciągnięcia tkanek z blizną pozabiegową i mała efektywność wieloletniego leczenia regularnie zniechęcają pacjentów. Włókna szklane mogą stanowić obiekt rehabilitacji fonetycznej i psychicznej poprzez znaczne poprawienie estetyki.
Lidia Kittel, Stomatologia Współczesna, 2008-10-01, s. 32
Rozszczepy wargi, wyrostka zę-bodolowego i podniebienia są skomplikowanymi wadami wrodzonymi. Należą do najczęstszych wad wrodzonych części twarzowej czaszki. Wady rozszczepowe są ciężkim kalectwem upośledzającym oddychanie, ssanie i połykanie w momencie noworodkowym i niemowlęcym. U starszych dzieci zaburzają żucie, mowę i słuch. Połączenie jamy nosowej z ustno-gardłową może powodować u małych dzieci zachłystowe zapalenie płuc. U starszych dzieci może dochodzić częściej do ponawiających się zapaleń ucha środkowego z następczym niedosłuchem. Niedosłuch połączony z zaburzeniami mowy może być powodem gorszych wyników w nauce, nieadekwatnych do poziomu intelektualnego. Może być także powodem złych stosunku z rówieśnikami. Rozszczepy leczone chirurgicznie wymagają koordynacji zabiegów wielu ekspertów - chirurgów dziecięcych, szczękowych, laryngologów, ortodontów i logopedów. Leczenie jest najczęściej, długie i wieloetapowe. ożliwe jest jednoetapowe leczenie jednostronnego rozszczepu wargi i podniebienia. Rozszczepom zazwyczaj towarzyszą wady zgryzu, które wymagają leczenia ortodontycznego albo chirurgicznego. W polskich badaniach ujawniono nieprawidłowości w ustawieniu wyrostków zębodołowych u 36 -40% dzieci leczonych na skutek wad rozszczepowych. Mechanizm leczenia zaczyna zabieg korekcyjny wargi. Zwolennicy wczesnego zamknięcia rozszczepu wargi i podniebienia uważają, iż promuje to postęp mowy i funkcji żucia, zwolennicy zaś opóźnionego zamknięcia twardego podniebienia uznają priorytet rozwoju twarzowej części czaszki. Korzystny postęp stosunku łuków zębowych pozwala na wybór mniej inwazyjnej, niechirurgicznej sposoby leczenia. Uzupełnienia braków zębów i korekty kształtu łuków zębowych po okresie wzrostu szczęki można wykonać dzięki klasycznych mostów porcelanowych na metalu z licznymi modyfikacjami uzupełniającymi część wyrostka zębodołowego, tam gdzie to jest niezbędne. Klasyczna preparacja wymaga jednak stabilnych, mocnych filarów i wykonania wycisków. Masy wyciskowe zapływąją do szpar rozszczepowych w razie nieoperacyjnych wad. Następny problem to przewężenia łuku zębowego wskutek pociągania poprzez tkanki reparacyjne. Zespolenie mostem rosnących szczęk może pogłębić retrognację już zdeformowanej szczęki. Następnym problemem jest ruchomość wyrostków kostnych zespolonych tylko płatem błony śluzowej. To skutkuje w okresie wykonywania wycisków, realizowanych nawet z niewielkim naciskiem, przesunięcia fragmentów tkanek w obrębie rozszczepu. Schemat gipsowy nie pokrywa się z rzeczywistą odległością filarów. Regularnie filary w rejonie jamy rozszczepowej są niepełnowartościo-wymi, hypodontycznymi zębami. Nie można ich więc obciążać sporymi odbudowami. Stworzenie kieszeni kostnych wskutek przeciążenia filarów w pobliżu szpary rozszczepowej może wyeliminować wykorzystanie standardowych, sztywnych rozwiązań protetycznych. W leczeniu dzięki włókien można zastosować istniejące powierzchnie adhezyjne tkanek zębów bez preparowania stopnia, retencji i stabilizacji. Wystarczy niewielka preparacja albo tylko schro-powacenie powierzchni szkliwa. Stosując kompozyt można dowolnie modyfikować kształt i kolor. Odbudowy kompozytowe są naprawialne. Ból związany z próbą rozciągnięcia tkanek z blizną pozabiegową i mała efektywność wieloletniego leczenia regularnie zniechęcają pacjentów. Włókna szklane mogą stanowić obiekt rehabilitacji fonetycznej i psychicznej poprzez znaczne poprawienie estetyki.
Lidia Kittel, Stomatologia Współczesna, 2008-10-01, s. 32